Rozdział 3: Wcześniejszy powrót

Hmm... Sama nie wiem... Niby czytam to po raz enty i nie widzę żadnych błędów, ale jakiś kijowy mi wyszedł chyba ten rozdział. Oceńcie sami! 

PS Komentarze nie bolą, a tak, to widzę, że chociaż ktoś to czyta, a nie tylko wchodzi na bloga!

Doceń pracę = skomentuj!

PS2 Czy mi się tylko wydaje, czy strasznie krótki ten rozdział?

Harry i Ron byli bardzo niespokojni. Od kiedy wczoraj wieczorem zjawiła się u nich McGonagall, martwili się o Hermionę. Harry musiał się powstrzymywać przed pójściem, odnalezieniem Voldemorta i uratowaniem przyjaciółki. Wysłał Hedwigę z wiadomością, ale do tego czasu nie wróciła.

Siedział przy stole w kuchni razem z Ronem i Ginny, ale nie mógł nic przełknąć. Molly Weasley próbowała go uspokoić.

- Zobaczysz, jestem pewna, że wszystko u niej w porządku. Jeśli coś się stało…

- Znajdę Voldemorta i sprawię, że zapłaci.

- To nie jest najlepszy pomysł. – dołączyła się Ginny. – Voldemort chce cię dopaść, to pewne.

Właśnie w tej chwili, ktoś zapukał do drzwi i profesor McGonagall oraz Hermiona weszły do kuchni. Harry i Ron skoczyli na równe nogi i zaczęli ściskać przyjaciółkę.

- Nic ci nie jest! – stwierdził Ron z ulgą.

- Hermiono, napędziłaś nam stracha. – wymamrotał Harry.

- Dzięki chłopaki. – wydusiła ściskana Hermiona.

Puścili ją, a ona się uśmiechnęła.

- To dzięki profesorowi Snape’owi. Bez niego byłabym już martwa.

Chłopcy skrzywili się.

- On uratował ci życie?

- Tak. I teraz, mieszkam w Hogwarcie przez ostatni tydzień wakacji. Mam wam mnóstwo rzeczy do opowiedzenia!

- Panno Granger. – przerwała jej profesor McGonagall. – Nie mamy czasu. Proszę nie zapominać o pannie de Chatres, która czeka.

Harry, Ron i Ginny spojrzeli na Hermionę.

- Kim ona jest? – zapytała Ginny.

- Jednym z problemów w tej chwili. – odpowiedziała Hermiona z uśmiechem. – Ej! Czemu w trójkę nie wpadniecie do Hogwartu? Byłoby super! Przedstawię wam Amelie… A poza tym, zostałam Prefektem Naczelnym! Czy to nie cudownie?

- Co? Prefektem Naczelnym? – zawołał Ron. – A kto jest drugim?

Hermiona spojrzała na profesor McGonagall i westchnęła.

- Malfoy.

- Co za przypadek. – powiedział Harry. – I pewnie Snape nie miał z tym nic wspólnego?

- Profesor Snape.- poprawiła go Minerwa z naganą w głosie.

- Jak pani woli. Ja się zgadzam na podróż do Hogwartu. Ron?

- Taak! Mając cały zamek dla siebie przez tydzień, to świetne! Ginny, idziesz z nami?

Ginny spojrzała na swoją matkę.

- Mogę?

- Oczywiście kochanie!

- Więc idę!

Minerwa uśmiechnęła się. Czwórka jej ulubionych uczniów nigdy jej nie zawodziła, nawet teraz. Wyjęła różdżkę z kieszeni szaty i wycelowała nią w bliżej nieokreślonym kierunku.

- Portus!

- Musimy się tam dostać świstoklikiem. – wyjaśniła Hermiona.

Harry westchnął. Nie lubił transportów magicznych, z czego szczególnie proszku Fiuu, Błędnego Rycerza i świstoklików. Wolałby się aportować, w końcu mieli po siedemnaście lat, ale nie zdali kursu. McGonagall wyciągnęła w ich stronę zaczarowaną książkę.

- Raz, dwa, trzy…

Poczuli charakterystyczne szarpnięcie w okolicy pępka i kilka chwil później wylądowali przy bramie Hogwartu. Profesor McGonagall przepuściła ich przez nią i udali się w stronę zamku. Hermiona skierowała się od razu do swojego pokoju Prefekta, a gdy przyjaciele tam dotarli nie mogli uwierzyć własnym oczom.

- Niezły ten twój pokój! – zawołał Harry.

Pomieszczenie, w którym się znajdowali, było obszernym salonem z wielkim okrągłym stołem pośrodku, przy którym Hermiona mogła odrabiać prace domowe i zapraszać przyjaciół na herbatę. Obok znajdowała się osobna łazienka i duża sypialnia z podwójnym łóżkiem z baldachimem.

- Łazienka nie ma prysznica. – uściśliła Hermiona. – Ale, jeśli chcę się wykąpać, jest łazienka, którą dzielę z Malfoy’em. Myślę, że odpuszczę sobie kąpiele w tym roku.

- Masz całkowitą rację. – potwierdził Ron.

- Szkoda. To ta łazienka, z której używałem podczas czwartego roku, żeby rozwiązać drugie zadanie. – powiedział Harry.

- Rozgośćcie się! Pójdę po Amelie!

Trójka nastolatków nie miała pojęcia, o kim ona mówi. Hermiona przygotowała i podała im herbatę, a potem wyszła i skierowała się do kwater Snape’a.

Amelie bawiła się swoją poduszką, kiedy Snape otworzył Hermionie drzwi. Dziewczynka wstała, podbiegła do Gryfonki i rzuciła jej się w ramiona.

- Była grzeczna? – zapytała Hermiona.

- Nie słyszałem jej cały ranek. Jeśli zajmiesz się nią po południu, będę mógł przygotować się do lekcji.

- Nie ma problemu. Harry, Ron i Ginny są tutaj. Przedstawię ją im.

- Tylko, jeśli mają czas ją oswajać. Nawet Dumbledore nie zdobył jej zaufania. Moim zdaniem Potter i dwójka Weasley’ów nie mają szans.

- Zobaczymy!

Spuściła wzrok i zwróciła się do Amelie.

- Idziesz ze mną? Mam dla ciebie niespodziankę.

- Tak!!

Amelie, jak zwykle, ciągnęła za sobą swoją poduszkę. Hermiona zastanowiła się przez chwilę.

- Nie chcesz zostawić tej poduszki u profesora Snape’a?

- Ne! – odpowiedziała Amelie, kręcąc głową energicznie.

- Dobrze… Jak chcesz. Profesorze, czy może ją zabrać ze sobą?

- Nie jest mi do niczego potrzebna. – odparł, otwierając przed nimi drzwi.

Hermiona westchnęła i spojrzała na Amelie.

- Idziesz?

- Tak!

Dziewczynka schowała się za nogami Hermiony, skąd widziała trójkę osób przeszywających ją wzrokiem.

- Nie patrzcie się tak. Jej rodzice zostali potraktowani zielonym zaklęciem wczoraj wieczorem. Śmierciożercy zniszczyli moją dzielnicę. Amie i ja jesteśmy jedynymi, które przeżyły. Przedstawiam wam Amelie de Chatres. Ma trzy latka.

- Biedna mała. – wymamrotała Ginny.

Wstała i zbliżyła się do dziewczynki, uśmiechając się delikatnie.

- Cześć, mam na imię Ginny. A ty? – zapytała, mimo że znała odpowiedź.

- A… Amie.

- Jakie ładne imię. Chcesz się ze mną zaprzyjaźnić?

Amelie zawahała się przez chwilę, a potem na jej buzi ukazał się wielki uśmiech.

- Chcę! – wykrzyknęła, składając na policzku Ginny buziaka.

Hermiona uśmiechnęła się rozbawiona.

- Jesteś pierwszą osobą, którą zaakceptowała po tak krótkim czasie, oprócz profesora Snape’a i mnie, oczywiście.

- Chcesz powiedzieć, że ona lubi Snape’a? – wykrzyknął Ron z niedowierzaniem. – Rzucił na nią jakiś urok, czy co?

- Nie. To on ją znalazł. Był pierwszą dobrą osobą, którą zobaczyła po tym, co się stało z jej rodzicami.

- Wie o swoich rodzicach? – zapytał Harry.

Hermiona zaprzeczyła ruchem głowy.

- Nie miałam odwagi jej powiedzieć.

Ginny wróciła do stołu, a Amie usiadła jej na kolanach. Hermiona wzięła torbę, którą ze sobą zabrała z domu i otworzyła ją. Wyjęła z niej trochę zniszczonego pluszowego misia i szmacianą lalkę.

- Proszę, Amie, to dla ciebie.

- Oj! Jest pienkna! – ucieszyła się, biorąc lalkę do rączek.

Przytuliła zabawkę do piersi i zaczęła głaskać misia.

- Dziękuję Miona!

- Nie ma sprawy, kochanie.

- Kto to? – zapytała Amelie, patrząc na Harry’ego i Rona.

- To jest Harry i Ron. – odpowiedziała Hermiona. – Są moimi przyjaciółmi.

Amelie spojrzała na nich z powagą. Harry i Ron uśmiechali się skrępowani.

- Okej. – powiedziała, wzruszając ramionami.

Spojrzała na Hermionę, a potem na prezenty.

- Miona, gdzie jest mama?

Gryfonka nie odpowiedziała. Nie mogła. Harry podniósł się i przybliżył do Amelie, kucając obok niej.

- Twoja mama i twój tata są w miejscu pełnym aniołków i czuwają nad tobą.

- Czemu nie wzięli mnie ze sobą?

- Bo nie mogli. Są razem z moimi rodzicami.

- Twój tata i twoja mama są z aniołkami?

- Tak. I chronią mnie. Jestem pewny, że twoi rodzice są z moimi i, że cieszą się, że możemy się poznać.

Amelie spojrzała na niego z oczami pełnymi łez. Hermiona zareagowała.

- Powiedzieli mi także, abym się tobą opiekowała, tak, jakbyś była moją młodszą siostrzyczką.

Amelie przyjrzała się Harry’emu i dotknęła jego blizny. Czarnowłosy zadrżał pod tym dotykiem.

- Boli?

- Nie. To tylko blizna, która powstała… Jak się przewróciłem.

- Twoi rodzice zostawili cię ze mną?

- Tak.

- Więc zostaniesz ze mną jak Miona i Sevcio?

- Tak. – odpowiedział Harry, pytając się sam siebie, kim jest Sevcio… Severus Snape?

Jego myśl była tak komiczna, że zaczął się śmiać.

Hermiona przewidując, z czego się śmieje, zaczęła wyjaśniać.

- Tak mówi na niego Amie. Nie dała rady wymówić Severus, a nie będzie się zwracać do niego po tym wszystkim profesor Snape.

- Masz całkowitą rację Hermiono. – powiedział Harry. – Więc, Amie, jesteśmy przyjaciółmi?

- Tak! Jak twoi i moi rodzice są z tego powodu scęśliwi!

- Jestem tego pewien.

Hermiona, Ron i Ginny byli zaskoczeni, jaką wrażliwością wykazał się Harry, wyjaśniając Amelie odejście jej rodziców. W końcu sam też był ofiarą Voldemorta.

Spędzili resztę dnia na rozmawianiu ze sobą, a Amelie bawiła się na dywanie swoją poduszką, misiem i lalką.

Późnym popołudniem przyszedł Dumbledore. Amelie natychmiast schowała się za Hermioną, a Albus uśmiechnął się do wszystkich radośnie.

- Widzę, że dołączyliście do nas. Harry, bolała cię ostatnio blizna?

- Nie. Zeszłoroczne lekcje Oklumencji bardzo się przydały. Żadnych wizji.

Po porażce na lekcjach ze Snape’em podczas piątego roku, Dumbledore postanowił sam uczyć Harry’ego Oklumencji rok później i chłopak był w tym teraz o wiele lepszy.

- Dobrze słyszeć. – powiedział Dumbledore.

- Mógłbym o coś pana prosić, dyrektorze? – zapytał Harry. – Chciałbym, razem z Ronem i Hermioną, zdać kurs na aportację, jeśli możemy.

- Świetny pomysł! – ucieszyła się Hermiona.

- Nie wiem, czy to nie będzie za duże obciążenie dla was. Macie w tym roku OWTM’y.

- Jeśli dobrze wszystko rozplanujemy, to poradzimy sobie. – wyjaśniła Hermiona.

- Zobaczę, co da się zrobić. – odparł Dumbledore. – Ale… Pomiędzy zajęciami, Quidditch’em, OWTM’ami, pani obowiązkami Prefekt Naczelnej, panno Granger i panną de Chatres, możecie temu nie podołać, obojętnie czy to rozplanujecie, czy nie.

Nie powiedział jeszcze o jednej roli, którą Hermiona będzie musiała odegrać, gdyż bał się, że zacznie panikować.

- Do tego – dodała Hermiona. – mam zamiar razem z chłopakami potrenować na Animagów w tym roku.

- Radziłbym pani poczekać z rozpoczęciem tych projektów do czasu otrzymania planu lekcji, panno Granger.

- Oczywiście, profesorze. Tak zrobię.

- A właśnie, dyrektorze. – zaczął Harry. – Znalazł pan nowego nauczyciela Obrony?

- Prawdę mówiąc tak. Ale dowiecie się, kim jest pierwszego września, tak jak reszta. Nawet panna Granger tego nie wie.

- To ktoś, kogo znamy? – zapytał Ron.

- Tak.

- Więc w takim razie, nie ma się o co martwić! – zakończył Harry.

Albus zachichotał wewnętrznie. Harry, Ron i Ginny powinni zacząć się martwić, podobnie jak reszta Gryfonów, Krukonów i Puchonów. Hermiona mogła być spokojna, będąc asystentką profesora Snape’a, o czym jeszcze nie miała pojęcia.